Sağ kulağımdan girenler göz yaşıma dönüştü hep. Susulacak yerleri bildim ve çalıştım. Kendimi bir kadın olarak değil, insan olarak bile göremez oldum. Büyüdüm fakat hislerim bana yoldaş olmadı, iki kız çocuğum için bu hayattan zevk alıyorum ara sıra, bu yüzden haftanın 7 günü çalışıyorum. Ellerimde oje yok, yüzlerimde lekeler dolanıyor, aldığım kilolar ve ağrıyan uzuvlarım eşlik ediyor direncime. 38 yaşındayım, dökülüyorum ince birikimler gibi.
Konya Ahde Vefa bir sohbet düzenliyor hoşgörü şehri Mevlana'nın torunları bu sohbet için bir yer tahsis etmiyor anlaşma yapılan mekanlar uydurma sebepler ile iptal ediliyor. Niçin mi? Konferansı verecek hoca kendileri gibi düşünmüyor tek sebep bu...
Bugün Müslüman Türk için kutsal olan ne?
Kur'an mı Sünnet mi Hadis mi yoksa Emevi zihniyeti mi?
Kur'an'ın anlamını bilmeden din sahibi olmak ne kadar tehlikeli değil mi?
Sin günlerde Konya Ahde Vefa derneğimizin yaşadığı konferans yeri konusunu okuyunca aklıma bu hikaye geldi.
Yıllar geçip gitse yorgun,
O uslanmaz çocuğum ben.
Geçen ömrüm olsa dargın,
O uslanmaz çocuğum ben.
© Nazmi Sancar Yıldırım
Ey! Arif'e vefasızlık edenler,
O, ehl-i vatandı, ya siz kimsiniz,
Utanmadan kan davası güdenler,
O ter akıtandı, ya siz kimsiniz.
Bir Ölüm... Bir Cenaze... Bana o kadar şeyler öğretti ki...
İçimde biriken yaşlar gözümden dökülemese de şimdi klavyenin ucuna dökülecek belki de. Ne kadar uzak olsan da gerçekten Baba Yarısı diye bir duygu varmış. İşte bunu öğrendim. Mesafelerin kan bağını koparamayacak kadar güçlü olduğunu öğrendim.
Siz hiç boş bomboş bir hayat yaşadığınızı düşündüğünüz oldu mu? Benim olurdu ara ara... Bu dünyaya hiç bir şey bırakamadan gitmek. İsminin bir gün bir yerlerde kaybolması. Mezarının başında olur da denk gelirse belki biri bir Fatiha okur gibisinden... '
Bakmayın siz neşeli, kedersiz durduğuma,
Dertlerim arkasında saklı sır duvarının.
Şiirlerle söyleşip hayaller kurduğuma,
Ne bugünün tadı var, ne umudu yarının.
